Rommelig

Jaaa daar is hij dan, mijn allereerste blog!

Als klein meisje was ik al gek op boeken, uren lang en overal lezen. Te laat gaan slapen omdat ik in een verhaal was opgezogen. In de schuuropening met een spannend boek, terwijl de regen en onweer in de lucht hingen. Of gewoon in de pauze op school op de trap naar de aula. Ik hield ook van de geur, en ik las soms stiekem boeken op de bibliotheekpas van mijn broer omdat ik nog te jong was ze zelf te mogen lenen. Verassend of niet, mijn ultieme droom is om zelf ook boeken te schrijven. Waarom dat tot nu toe nog niet is gebeurd heeft vele oorzaken, of noem ze excuses, waar ik nu niet verder op in zal gaan. Het punt dat ik wil maken is dat dit blog voor mij een manier is om in ieder geval met schrijven bezig te zijn.

De eerste 2 weken van het nieuwe jaar zitten er alweer op, en ik bruis van de motivatie. Ik heb het eindelijk gedaan, deze website opgezet, en mijn schrijfdroom weer opgepakt! Via mijn werkgever mag ik een loopbaan advies traject gaan volgen, waarvan ik afgelopen donderdag het intakegesprek had met mijn toegewezen adviseur. Het was een fijn gesprek, en ik heb zin om te gaan ontdekken wat het mij gaat brengen. Op dit moment heb ik nog geen goed beeld van hoe dit traject werkt, en zijn er ook nog wat twijfels over of het wel de juiste stap is om nu te zetten.

Ondertussen heb ik in het kader van zelfzorg een weekje vrij gepland aan het eind van deze maand. Deze wil ik gebruiken om een beetje bij te tanken van de hele Decembermaand. Ik weet niet hoe jij deze ervaart, maar bij ons thuis begint het met sinterklaas, (lees half November, want dan “is ie al in het land”) daarna kerst en oud en nieuw, waarna kort daarop de verjaardag van onze dochter. Alsof de rol van alleen moeder zijn niet voldoende is, krijg je er ongevraagd ineens meerdere extra rollen bij. Alle keuzes die gemaakt moeten worden, en zaken die geregeld en georganiseerd moeten worden, geven mij vaak stress en vermoeidheid. Daarnaast heb ik dit jaar ook fulltime thuisgewerkt in die periode, waarbij mijn man en de kinderen gewoon vrij waren, en om mij heen hun ding deden. Kortom ik verdien wel een pauze!

Vaak heb ik een heleboel plannen en klusjes die ik wil oppakken. In de praktijk lukt het echter bijna nooit om ze ook te doen. Waarschijnlijk moet ik van mijzelf te veel in een te korte tijd. Herkenbaar? Soms heb ik er gewoon de energie niet voor, of simpelweg een gebrek aan motivatie of inspiratie. Deze week was ook weer een typische week waarin ik vooral heb gewerkt, en voor de kinderen heb gezorgd. Dan ben ik al blij als ik de was een beetje heb bijgehouden, en het aanrecht leeg is. Af en toe een snelle bezem over de vloer, en de rest kan wachten.

Het punt is dat ik mij niet goed kan ontspannen, als ik de hele tijd geconfronteerd word met de dingen die aandacht behoeven. Zo staat er nog een grote verzameling karton bij de achterdeur die weggebracht moet worden. De kattenbak is ook weer toe aan verschoning, en het gasfornuis moet nodig een sopje. De kinderen hebben weer overal kleine frutsels rondslingeren, en de vloer is veranderd in het spoorwegmuseum. Dit zijn slechts enkele voorbeelden van zaken die mij continue prikkelen. Ja daar kan ik wat aan doen, maar als de kinderen na een lange dag eindelijk in bed liggen, ben ik om half 9 zelf ook toe aan mijn bed. Dan voer ik ook regelmatig die innerlijke discussie. Zal ik nog wat “nuttigs” doen? of zal ik iets voor mijzelf gaan doen? Of beter mijn bed in, want ik ben eigenlijk al moe, en morgen heb ik weer zo’n dag.

Dit is ook de aanleiding geweest om te gaan ontspullen, en mij te verdiepen in minimaliseren. De afgelopen 2 jaar heb ik dan ook al een flinke slag geslagen. Het eerste probleem dat ik heb aangepakt was de grote eettafel. Dat was de magneet voor al het rondslingerend spul, en leek meer op een gevaarlijk uitziende berg van alles en nog wat, die elk moment kon gaan instorten. Net als ik mentaal.

Ik heb die grote logge tafel ingeruild voor een inklapbaar exemplaar met opbergruimte, deze heb ik via marktplaats op de kop getikt, en ik moet zeggen dat het mij goed bevalt. In het begin heb ik mij vooral ontdaan van spullen die echt van mij waren, kleding, decoratieve items, en ook mijn volledige CD verzameling. Sommige keuzes waren simpel, andere een grotere uitdaging. Eerst wilde ik er nog een stuk of 30 behouden, maar na een kritische extra vraag moest ik aan mijzelf toegeven dat ik ze toch echt niet meer ging beluisteren. Overigens geef ik het meeste weg via de lokale facebook groepen. Dat geeft heel veel voldoening, omdat je mensen echt blij kan maken met je oude spulletjes. Dit betekend ook een hele administratie en planning rondom het afspreken en ophalen. Daarna begon ik aan de gezamenlijke spullen, die niet echt persoonlijk waren, zoals de keuken. Mijn strategie is een beetje als een ui, laagje voor laagje. Waar ik en de eerste ronde nog het kristallen glaswerk dat ik van huis uit had meegekregen bewaarde, heb ik die ik ronde 3 toch weggedaan, omdat ze niet gebruikt worden. Ik ben dus echt nog geen minimalist, maar er is veel meer overzicht. Het is een proces, dat steeds verslapt, en weer aantrekt. Een grote uitdaging zijn de spullen van mijn man en de kinderen, want daarover moeten ze zelf beslissen. Mijn taak voor mijzelf is om ze te stimuleren hetzelfde te doen, en wat er overblijft proberen slim op te bergen, zodat ik mij er niet continu aan stoor.

De categorie boeken is een apart geval, want ja dat is een passie van ons. Onze kast is behoorlijk groot, maar elk jaar met de kerstvakantie doen we een grote schoonmaak, en zorgen we dat de boeken weer goed in de administratie staan. Dat is een klus waar ik altijd blij van word, en ongeveer een halve dag duurt. Het liefst zouden we een eigen bibliotheek kamer in huis hebben, maar ja dat is erg lastig in een kleine rijtjeswoning. Dan zijn er nog de DVD’s waar ik al een behoorlijke slag in heb geslagen. Ik krijg het nog niet over mijn hart om wat er over is weg te doen. Maar er komt in ieder geval niets meer bij, en dat is winst. Onze dochter heeft een hele tijd gehad dat er niets weg mocht, takken, schelpjes, alle knutsels en frutsels die zijn gemaakt of gekregen. Werkelijk alles moest bewaard blijven! Gelukkig is ze daar nu overheen, en heeft ook zij de smaak een beetje te pakken van het wegdoen. Er komt natuurlijk ook heel veel bij gedurende het jaar, en helemaal met de feestdagen. We hebben daarom ook af en toe een speelgoed ronde. Dit keer werd er toch een flinke shopper vol weggedaan. Nu moet ik alleen nog tijd en ruimte maken om deze te fotograferen en op de weggeefhoek te zetten.

Zoals je zult merken, is mijn leven nog steeds behoorlijk rommelig, maar ik maak stappen! En daar gaat het ook eigenlijk om. Dit blog is ook nog wat rommelig, maar ook daarin maak ik in ieder geval stappen.

Zijn er dingen waarover jij hier meer zou willen lezen?

Of heb je vragen voor mij, laat het weten in een reactie onder deze post, of mail mij op info@shadowsbloghut.com.

Vond je dit een leuk blog? Deel hem met je omgeving via de knoppen onderaan deze pagina.

Liefs Jennifer A.K.A. Shadow